پرده دوم، کانون صنفی معلمان ایران

        بنا بر خبر منتشر شده در سایت کانون صنفی معلمان ایران عصر سه‌شنبه ۱۴ مهرماه  ۱۲ نفر از اعضای هیات مدیره و فعالان این کانون بازداشت شدند. 

       

ماموران امنیتی با یورش به منزل علی اکبر باغانی دبیرکل کانون صنفی معلمان٬ علیرضا جوادی، علی‌اکبر باغانی، محمود بهشتی لنگرودی، محمود دهقان آزاد، اسماعیل عبدی، مهدی بهلولی، محمد‌رضا نیک نژاد، خاتون بادپر، مجتبی قریشیان، عباس معارفی، محمد نوری و جوادپور را که در جلسه هفتگی کانون حضور داشتند بازداشت کرده و به مکان نامعلومی منتقل کردند.
    
       گفتنی است رسول بداقی یکی دیگر از اعضای هیات مدیره کانون صنفی نیز ۱۱ شهریور بازداشت شده بود. کانون صنفی معلمان ایران چند روز پیش و به مناسبت روز جهانی معلم بیانیه‌ای صادر کرده و ضمن ارائه تحلیلی از آموزش و پرورش نوین و مناسبت این روز خواهان آزادی بی‌قید و شرط معلمان زندانی٬ مختومه شدن پرونده‌های قضایی فعالان صنفی و رفع محدودیت از فعالیت نهادهای جامعه مدنی شده بود.


        مشخص نیست بازداشت فعالان و هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران در شرایطی که امکان برگزاری هر گونه مراسمی به مناسبت روز جهانی معلم از کانونهای صنفی معلمان سلب شده بود به چه بهانه‌ای است. فشارهای امنیتی موجب شده است فعالیتهای تشکیلاتی و صنفی کانون در ماه‌های اخیر تنها به صدور چند بیانیه  ختم شود. با توجه به اینکه علی اصغر ذاتی سخنگوی سابق و عضو کانون در گفتگو با روز انلاین تاکید کرده جلسه روز سه شنبه جلسه هفتگی کانون بوده و قرار نبوده در ان درباره تجمع یا برنامه خاصی تصمیم‌گیری شود به نظر می‌رسد این بازداشت گسترده تشکیلاتی صرفا واکنشی است به بیانیه اخیر کانون صنفی. به بیان دیگر آستانه تحمل نظام سیاسی تا آن حد پایان آمده است که اشاره به ویژگیهای آموزش و پرورش نوین و طلب آزادی دوستان زندانی نیز در چارچوب یک بیانیه نرم تحمل نشده و همچون تهدیدی امنیتی با آن برخورد می‌شود. 

       کانون صنفی معلمان ایران دارای پروانه فعالیت رسمی صادره از کمیسیون ماده ده داحزاب است و بنا‌براین به تصریح قانون تشکلی شناسنامه دار و قانونی است. پیش از این یکی از منتقدین از سر جهل کانون صنفی معلمان را "گروهگ" خوانده بود و شیپور برخورد با بزرگترین تشکل صنفی موجود در جامعه مدنی ایرانی را نواخته بود. اینک نیز روزنامه کیهان اعضای بازداشت شده کانون را اعضای "گروهک" خوانده است و مقدمات لازم را برای برخورد غیرحقوقی و سیاسی با تعدای از شایسته‌ترین و دلسوزترین معلمان کشور فراهم کرده است.

      در شرایطی که تنگناه‌های اقتصادی موجب شده است بسیاری از معلمان کشور به علت درگیری با شغل دوم عملا زمان آزدای برای پیگیری امور صنفی و فعالیت در عرصه اجتماعی نداشته باشند٬  معلمان بازداشتی وقت آزاد و امکانات اندک خود را از رهگذر فعالیت در کانون صنفی صرف بهبود کیفیت کاری و ارتقای سطح زندگی همکاران خویش و تعالی نظام آموزش و پرورش کرده‌اند.

     بازداشت و آزار معلمان عضو کانون صنفی و خانواده‌های چشم انتظار آنان پاسخی است به عافیت گریزی و احساس مسئولیت اجتماعی ایشان. به نظر می‌رسد معلم خوب و مطلوب در نظام باورهای مسئولان امر معلمی است عافیت طلب که زحمت امرار معاش و درگیریهای توان فرسای اقتصادی توان اندیشیدن٬ انتقاد کردن و مسئول بودن را از او سلب کرده است. 

     کانون صنفی معلمان ایران در بیانیه اخیر خود تعریفی از معلم و نظام آموزش و پرورش پیشرو به دست داده بود که چندان با تعاریف رایج و مقبول در آموزش و پرورش ایران نمی‌خواند. بازخوانی دو فراز اصلی این بیانیه که تعاریفی از معلم و نظام آموزش و پرورش نوین ارائه می‌دهد می‌تواند تصویر مناسبی از تفاوت و تنافر معلم و آموزش و پرورشی که کانون معرف و خواهان ان است با تعریف رایج و مقبول٬ نشان دهد. تفاوتی که دلایل برخورد با کانون معلمان و دشمنی کیهانیان با ایشان را به خوبی نشان می‌دهد.

                     " معلم آموزشگري است با نگاه و انديشه‌اي فراگير، خردمند، آگاه و آشنا به
                       حقوق خويش، كه دانش آموزش را نيز، به همين الگو تربيت مي‌كند.کسی
                       که از انديشه و نگرشي نقاد و جستجو گر برخوردار است. حقوق بشر٬
                       حقوق شهروندي و ديگر ارزش‌هاي زندگي نوين را می‌شناسد و ستایشگر
                       آزادی انسان است. صلح طلب است و به آدمی با هر نژاد و رنگ و آئینی
                        احترام مي‌گذارد و عشق مي‌ورزد. انساني خردگرا كه به آسانی زیر بار
                        انديشه‌های جزمی نرفته٬ رام و پیرو آنها نمی‌شود."
                       

                      "آموزش و پرورش نوين نظامي كه سمت و سوي آن رو به دموكراسي است
                      و در آن دامنه ي اختيارات معلم، گسترده و فراگير است. به ويژه درمقايسه با
                      نظام آموزشي سنتي، معلم به مراتب از فضاي آزاد بيشتري برخوردار است.
                      چنين نظامي، همچنين درتعيين هدف هاي خويش، علمي و مستقل عمل
                      مي‌كند وخود را ابزاري در دست ايدئولوژي و سياست حاكم نمی‌بيند. پرورش
                     ذهن و تربيت جان و روان دانش آموز را، اسير نگاه و نگرش تنگ بينانه جاهلانه
                     نمي‌كند. نظام پرورشي نوين، اخلاق مدار و اخلاق گراست اما، نه اخلاقي بومي
                     و محلي، بلكه اخلاقي جهاني. اخلاقي مبتني بر " فرهنگ همبستگی و برابري
                     اجتماعی و اقتصادی، فرهنگ عدم خشونت، فرهنگ بردباري و راستگویی،
                      فرهنگ حقوق برابر برای جمیع انسان‌ها".